Herkese merhaba. İçine düştüğüm psikolojik durumu paylaşmak istedim. Niye paylaştığımı da bilmiyorum.
Epey süredir yaşayan zombi gibiyim. Hayatta hiçbir maddi ve sağlık sorunum yok. Lakin birşeyler için çabalama azmim de hiç yok. Hayat çok anlamsız geliyor. İnsanları pek sevmiyorum. Bazen kendimi bile sevmiyorum.
İnsanlara uzaktan baktığım zaman milyonlarca köleden başka birşey göremiyorum. Hayata köle olmak için gelmiş milyonlara insan seli
23 yaşımdan sonra dinden de koptum. Yaşım 31. Burada kimseyle tartışmak istemiyorum fakat dinlerin insan icadı ve insanların avuntuları olduklarını düşünüyorum. Kimsenin inancına ters laf söylemek istemem ama düşüncem bu şekilde. Dolayısıyla dinden kopunca benim için hayatın ve çabalamanın da bir anlamı kalmadı
Çok büyük bosluktayım. Hiçbir maddi ve sağlık sorunum olmadığı halde. Hiçbir derdim olmadığı halde
Belki benim gibi insanlar da vardır diye paylaşmak istedim
Aynı ruh halini yaşıyorum, maalesef bütün dünya insanlığını, kafayı yemiş zerre kadar iyi ve güzel için çabası olmayan, boş beleş, çıkarcı, umarsız, dolayısıyla yaşamasıyla bile bu dünyaya yük oldugunu düşünüyorum.Dinli dinsiz herkes bir köşe başını tutmuş veya tutmaya çalışıyor , asgari insanlık değeri sınırlarının çok altında bir yaşam tarzını benimsemiş topluluklar halindeyiz.Guzel günler için çırpınanlar var ama ya ortadan yok ediliyor, ya da linç yiyorlar.Katiline, tecavuzcusune aşık , yedikçe daha çok isteyen mazoşist bir geyşa gibi insanlık.Su yaşıma kadar insanlara hep vicdani , uzlaşmacı, hoşgörülü ve elimden geldiği kadar yardımsever yaklaştım, ama artık kendimi, duruşumu bozma halindeyim. Şunu kesin olarak biliyorum ki; eğer insanlığın mutluluğu, huzuru için çalışan insanlar varsa demek ki, diğer insanlar aşağılık yaşantılarına ekleyerek devam ediyor, nemalanmaya devam ediyorsa canları cehenneme, böylelerine hiç mi hiç acımıyorum, ilgilenmiyorum, görmezden geliyorum, dikkate almıyorum, önemsemiyorum hatta dalga geçiyor, aşağılıyor, hakir görüyorum.Hakediyorlar.Bizim gibiler için en hayal edilebilir hayat , dağ başında kırlar içinde ahşap bir kulübede sakin, bir hayat yaşamak, kalabalıklar enerjimizi , hayat sevincimizi afedersiniz amiyane konuşmak istemiyorum ama hunharca emiyor, hunharca zikiyor.Artik toplum içinde yasamak , imkansıza doğru gidiyor.Dusuncelerim bu yönde