Dünya bazen öyle boş geliyor ki yani böyle bir karadelik gibi oluyor bazı düşünceler kafamın içinde . Boşa yaşıyormus gibi hissetmek değil de ne için yaşarsan yasa aslında yaşamanın kendisi boşmuş hiçbir şeye hizmet etmiyormuş gibi hissetmek daha çok . Yani devran illa dönüyor bir şekilde ve dönmese de son radde ne olabilir ki. Bazen insan boşluğa düşüyor çevredeki, insanlardaki , doğadaki telaşı görünce , ben neyin içindeyim neden bu koşuşturmaca diye düşünüyor sonra amperin teki gelip bunları düşüneceğine git çalış diyor ulan tamam iyi hoş yemek yiyelim çalışıp ekmek parası kazanalım kira borç fatura ödeyelim de neden yani neden bunu yapiyorum ben he öte yandan biri de o zaman yapma da mahvol diyor kafamın içinde e yapmayınca da bu sefer o çevrendeki koşuşturmaca senin etrafına dolusuyor sevgilin arkadaşların ailen üstüne yığılınca , bu kez o neye hizmet ettiğini bilmediğin yaşamin bir süreliğine daha mantıklı ve çekilebilir bir hal alıyor. İşte o süre zarfında yaptın yaptın, yapamadın yine o karadelik olan düşüncelerin içinde bir yığın kaygıyla kendine kalıyorsun. Ne bileyim ya bazen bir mutfak masasının yanlarına iki koltuk koyup sabaha kadar konuşmak her şeyden güzel geliyor ...
